Երկիրը դարձրին թատրոն, ու հիմա թատրոնում թատրոն են փակում: Բայց ինձ ավելի շատ մտահոգում է թատրոնի անունը` գոյ-գոյություն-լինելություն:
Ահա թե մեր ինչն են փակում փթիրները:
ԲԱՑ ԵՐԿՆՔԻ ՏԱԿ
Այսօրվա հեռավար դասերից հետո տղաս շփոթված տեսք ուներ:
Կարծեցի՝ սեռական դաստիարակության դասերն արդեն սկսել են ու շատ անհանգստացա.
- Ի՞նչ է պատահել, տղես: Հո դասատուն սեռական օրգաններ ցույց չտվե՞ց:
- Չէ՛, ի՜նչ օրգան, ուղղակի ամեն դասատու մի բան ասաց, ու չիմացա՝ որն էր ճիշտը:
- Հլը պատմի տեսնեմ՝ ի՞նչ են ասել:
- Պատմության դասատուն ասաց, որ Հայաստանը թանգարան է բաց երկնքի տակ, իսկ գրականության դասին դասատուն ասաց, որ Հայաստանը թատրոն է:
- Բաց երկնքի տա՞կ:
- Հա՛:
- Դրանց մեջ ճիշտ բան կա:
- Ո՞րն է ճիշտը:
- Բաց երկինքը:
- Մնացածը սխա՞լ են:
- ...Մնացածի մեջ էլ ճիշտ բան կա:
- Այսի՞նքն:
- Դե, գիտես, բալես, ամեն սերունդ թատրոն է խաղում ու երկիրը դարձնում թատրոն: Հետո էդ սերունդը իր դարն ապրում է ու դառնում թանգարանի ապրանք: Հաջորդ սերունդը նույն թատրոնն է խաղում ու աշխարհին ձանձրացնում՝ մինչև ինքն էլ դառնա թանգարանի ապրանք: ՈՒ այդպես շարունակ:
- Բան չհասկացա, պապ, հիմա Հայաստանն ի՞նչ ա՝ թատրո՞ն, թե՞ թանգարան:
- ...Թատերական թանգարան:
- Բաց երկնքի տա՞կ:
- Անպայման:
Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ